Türk sinema ve tiyatrosunun değerli isimlerinden Uğur Polat, bu yıl 31’incisi düzenlenecek Adana Altın Koza Sinema Şenliği’nde, Demet Akbağ ile birlikte “onur ödülü”ne kıymet görüldü.
Polat, 40’tan fazla sinema sinemasına imza attı, birçok tiyatro oyununda seyirci karşısına çıktı. Son yıllarda sinema sinemalarıyla birlikte, televizyon dizilerindeki performansıyla da isminden sıkça kelam ettiriyor.
Polat’la Altın Koza, sinema ve tiyatro üzerine konuştuk.
Altın Koza ve Onur Mükafatı, sizin için ne tabir ediyor?
Adana’nın benim için şöyle bir ehemmiyeti var, ben devlet tiyatrolarına, konservatuvarı bitirdikten sonra Adana Devlet Tiyatrosu’nda başladım. 1985’te, stajyer olarak gitmiştim. Altın Koza da gelenekleri olan, eski bir şenlik. Birkaç kere orada filmimle müsabakalı kısımlara katılmıştım.
Onur mükafatı dediğiniz şey, bugünden yarına verilecek bir şey değil. Geriye dönüp baktığımda, benim de 1979’dan bu yana süren oyunculuk geçmişim var. Bizim toplulukta da şey vardır, onur mükafatı alındığı vakit, tamamdır, bitmiştir iş, bir vedadır, sondur. Ancak mükafatlar bir başlangıçtır, yeni bir motivasyon kaynağıdır, benim için de o denli olacak.
Bir de yarıştan ödül almak da hoş alışılmış (gülüyor).
‘YÜKSEK BÜTÇELİ SİNEMALAR STİLİM DEĞİL’
Son sinemanız 2021’deki, Anadolu Leoparı sineması. SİYAD’dan ve Ankara Sinema Festivali’nden “En Uygun Erkek Oyuncu” ödülleriniz var. Tek disiplinde emek veren bir sanatçı değilsiniz. Dizi ve tiyatroda da varsınız lakin dizilerde daha çok görüyoruz sizi. Sinema sinemalarında özel bir seçicilik mi var?
Görüştüğüm projelerin birden fazla bağımsız projeler. Ya birinci ya da ikinci sinemalarını çeken direktörler. Önemli bir bütçe lazım sinema için. Hasebiyle para bulunamıyor. Mesela son bir sinema için ayaklandık ama Kültür Bakanlığı destek vermedi. O takviye, sinemanın bütçesi için çok değerli bir kalemdi. İşin kısası, para bulunamıyor. Çok yüksek bütçeli gişe sinemalarını de ben tercih etmiyorum, tarzım değil.
Kültür Bakanlığı neden destek vermedi?
Kültür Bakanlığı takviye veriyor aslında lakin işte neye nazaran dağıtıyor bilemiyoruz. Yandaş mı kayrılıyor, suya sabuna dokunmayan sinemalara mi kaynak çıkıyor ya da onların istediği biçim sinemalara mi bütçe çıkıyor, bilemiyorum. Aslında biliyoruz da işte…
‘FİLMLERİN BİRDEN FAZLA SKEÇ KIVAMINDA’
90’ların sonu ve 2000’lerin başı, sinemamızın en hareketli devriydi. Bugün baktığınızda, sinemamızı nasıl değerlendiriyorsunuz?
Daha yeterli senaryolar elbette yazılıyor, daha genç direktörler var artık. Auteur direktörler de var. Lakin işin sonu tekrar paraya çıkıyor. O hayallerin gerçekleşmesi için önemli bir bütçe gerekiyor. Yer kiralarından tutun da ekipmana kadar… Münasebetiyle daha düşük bütçeli sinemalar yapılıyor lakin onlar da çok tatmin edici olamıyor, seyirciyi ve içerisinde olanı. Eski sinema ve yeni sinema diye ayıracaksak, ben olağan ki yeni sinemanın çok daha güçlü olmasından tarafım. Yaklaşık 40 sinema çektim, bunun 25’i birinci sinemasını çeken direktörler. Onların daha ustalaşmasını istiyorum ancak şartlarda iş dönüp dolaşıyor, tekrar paraya bağlanıyor.
Bunu pratik bir kıymetlendirme olarak değerlendirelim, pekala teoride durum ne? Dönüp dolaşıp tıpkı sinemaları izliyor üzereyiz, yeni ufukları gerek yok mu?
Var elbette. Gişede bir sinema iş yapınca, onun yedincisi çekiliyor… Hiç yeni bir şey söylenmiyor. Birçok televizyon skeci kıvamında. Gişe ve bilet telaşı var ve sinema salonları da onlara çok yer veriyor. Mesela Anadolu Leoparı, yalnızca beş gün salonda kaldı. O beş günü bile bulmak, değerli bir sıkıntı.
İki farklı röportajda. “Çalışmayı çok isteyip çalışamadığınız bir direktör var mı?” Sorusuna Nuri Bilge Ceylan, Ferit Karahan ve Emin Alper isimlerini zikretmiştiniz. Nedir sizi etkileyen öge?
Bakış açıları, sinematografileri. Kederlerini ve kıssalarını çok güzel anlatıyorlar. Oyuncu idareleri çok düzgün. Bir oyuncunun arayıp da bulamayacağı şeyler bunlar. Bu isimler çok farklı bir pencere açtı sinemamızda. Kimileriyle yolumuz kesişti lakin olmadı. Hepsinin yolu açık olsun, hepsiyle çalışmak isterim.
Listeye ekleyeceğiniz isimler var mı?
Yeni direktörleri pek tanımıyorum fakat son sinemam Anadolu Leoparı’nın yönetmeni Emre Kayiş’le tekrar çalışmak isterim. İsterim ki yazsın, üretsin lakin işte… Para, para…
Tiyatroda da çok kıymetli işlere imza attınız ancak tiyatroda da uzun müddettir göremiyoruz sizi.
2017’de Devlet Tiyatroları’ndan emekli oldum, o günden beri yapmıyorum. Oranın ben tozunu attım diyeyim. Orada artık oyun oynama sistemi fabrikasyona döndü. Durmaksızın oynanıyor. Seyirciyi, oyunu hiç özlemiyor. Özel tiyatrolar da da para sorunu var. Tüm bunların dışında tiyatroya çok farklı ve fazla bir mesai ayırmak gerekiyor. Kelamın özü Devlet Tiyatroları beni biraz soğuttu.
Peki ortadaki yedi yılda Devlet Tiyatroları’nın şu anki durumunu nasıl değerlendiriyorsunuz?
Orada berbat gidiş, 2000’li yıllların başında başlamıştı. Liyakat sorunu baş göstermişti. Usta oyuncuları kaybettik, birçoğu emekli oldu. E yeterli oyuncular da yetişmedi. İnsan sahnede güzel oyuncuyla oynamak ister. Karşılıklı alışverişin kelam konusu olduğu her yerde bu böyledir. Âlâ oyuncumuz yok, güzel direktörümüz yok, oyun müellifimiz yok. Temcit pilavı üzere birebir recilerle birebir oyunlar sahneleniyor. Hiçbir sanatsal, estetik telaş yok. E bu rejilerde de olmak istemiyorum. Bugünkü noktada da büsbütün bir liyakatsizlik kelam konusu.
‘İFADE ÖZGÜRLÜĞÜ SOYUTLANMAMALI’
1980 darbesini görmüş, derinden yaşamış; Türkiye’nin çok kıymetli devirlerine şahitlik etmiş birisisiniz. Günümüzde sanatsal tabir özgürlüğü durumunu nasıl değerlendiriyorsunuz?
İfade özgürlüğünü, Türkiye’nin öbür genel sıkıntılarından hiç soyutlamamak lazım. Bu ülkeye dair hiçbir umudum yok. Gitgide de daha makûs bir hal alıyor. Hiç olmazsa 80’lerde daha ahlaklıydı kimi şeyler. Dayak yesen bile ahlaklı yiyorduk, dayak atsak bile ahlaklı atıyorduk. Artık ne ahlak kaldı, ne vicdan kaldı. Her şeyin kin, öç alma, intikam, nefret üzerine kurulduğu bir tertipte yaşıyoruz, 20 küsur yılda bu hale geldik.
Soyutlanmamalı dediniz, yurttaşın tabir özgürlüğü kavramına daha sıkı sıkıya bağlı olması gerekiyor değil mi?
Evet, maalesef. Yani “TikTok kapatılırsa cennetin kapıları açılacak”mış, bu türlü bir algı var. Neyi tartışıyoruz? Ağlanacak halimize gülüyoruz…
Sanat hayatınızdaki en tesirli sinema sinemasını ve hiç unutamadığınız, tesirinden çıkamadığınız rol nedir, sorusuyla bitirelim söyleşimizi.
Çok var aslında ama… Merhum Ömer Kavur’la çektiğim “Karşılaşma” sineması benim için çok kıymetli. Sinemadaki performansımla ilgili değil bu. Ömer Kavur’u tanıma açısından çok değerli, o denli bir insanı tanıdığım, onunla çalıştığım için çok memnunum.
Bir de birinci sinema sineması çok pahalıdır, Zülfü Livaneli’nin direktörlüğünü yaptığı “Sis” sinemasını de ekleyebilirim.
Yeni bir dizi başlıyor, Deha. Siz de oyuncu kadrosundasınız. Çok önbilgi vermeden biraz rolünüzden ve diziden bahsetseniz…
9 Eylül’de yayına girecek. Bir antikahramanı, hayatla kumar oynayan, negatif bir karakteri oynuyorum. Diziyi de tek cümle ile şöyle özetleyebilirim: “Babana bile güvenme.”