Galatasaray ve Fenerbahçe Türk futbolunun iki lokomotifi. Başı onlar çekiyor. Doğal olarak Avrupa vitrininde de gözler onlarda. Yalnızca Galatasaray ve Fenerbahçeliler değil; herkes onlardan bir şeyler yapmalarını bekliyor.
Dün gece iki grubumuz Avrupa arenasındaydı. Galatasaray, Tottenham üzere bir İngiliz devine sahayı dar ederken, Fenerbahçe Hollanda liginin orta sınıf ekiplerinden AZ Alkmaar’a yenildi. Eğri oturup hakikat konuşalım. Galatasaray’dan galibiyet bekliyorduk beklemesine de oyun olarak bu kadar üstün oynamasını doğrusu bu ya beklemiyorduk. Fenerbahçe’nin ise en azından bir beraberlik alabileceğini umuyorduk.
Peki ne oldu? Galatasaray Tottenham’ı nasıl ezdi, Fenerbahçe’nin boynu niçin bükük kaldı?
FENERBAHÇE EKİP OLAMADI
Fenerbahçe, dünyanın en meslekli hocalarından birini getirdi gruba. Lider Ali Koç, fedakarlıktan kaçınmadı, adam kimi istediyse onu da aldı.
Ama her yeni kurulan ekibin çektiği sancıları çekiyor Fenerbahçe. Ferdi olarak baktığında düzgün futbolcuları olsa da grup olamadı şimdi. Türkiye’de bu formda de zorlansa bile kazanabiliyor lakin Avrupa’da o denli olmadı işte.
Yukarıda da belirttim. AZ Alkmaar orta sınıf bir grup. Takım kıymetine baktığın vakit 50 milyon euro civarında. Grubun yaş ortalaması 23. O denli çok çok tanınmış bir futbolcuları da yok. Lakin ne var? Ortada oyun disiplinine sadık, çok koşan bir kadro var.
Buna karşılık Fenerbahçe’nin takım pahası kat kat fazla. 240 milyon euro civarı. Takımında dünya futbolunda tanınmış ünlü futbolcular da var. Başında da Jose Mourinho. Lakin dediğim üzere ekip olamadı şimdi Fenerbahçe. Bunun meşakkatini çekiyor. Yaş ortalaması da yüksek ekibin. Kimi oyuncuların çok koşan ekipler karşısında bir yerde pili bitiyor.
Buna karşın yenilmeyebilirdi. Ancak defansının daha yerli yerine oturamamasının sancılarını yaşıyor. Goller zati defans yanlışlarından. Bir de bunlara penaltı kaçırılması da eklenince; buyur burdan yak!
Bir de Mourinho faktörü var tabi. Saha kenarında olmaması ister istemez etkiledi futbolcuları.
Öyle bir Fenerbahçe var ki karşımızda, golü attı atacak derken defans yanlışından yiyor ve toz şeker üzere dağılıyor. Güya deneyimsiz oyuncular üzere çabucak hepsi demorolize oluyor.
Bunlardan yenildi Fenerbahçe. Kadro olana kadar (yani futbolcular birbirlerini tanıyıp bilhassa savunmada) bunun külfetlerini çekecek üzere. Bir de Mourinho. O denli UEFA’yı protesto etmekle falan olmaz bu işler. Ne olursa olsun grubunun ardında, kulübede olmalı. Ceza alacak saçmalıkları yapmaktan kaçınmalı.
GALATASARAY SALDIRIYOR
Galatasaray ise Fenerbahçe’nin tam aykırısı. Ekip olmuş çoktan. Bunda Okan Buruk’un kadronun başında 3. yılında olmasının büyük rolü var. Takımını koruyor; yaptığı nokta atışı transferleriyle de gücüne güç katıyor.
Bir de Okan Buruk, en âlâ savunma ataktır diyor ve Galatasaray rakibi kim olursa olsun saldırıyor.
Ne demişti bizim anlı ulu futbol yorumcuları; “Hadi bakalım Okan Buruk Tottenham maçına da yiyorsa çift santrforla çıksın.”
Yedi ve çıktı. Icardi’yi de oynattı Osimhen’i de. Aslında elinde bu kadar kaliteli iki santrfor varken neden birini kulübeye çeksin ki?
Hocaların hocası merhum Coşkun Özarı kaygısı ki;
“Sisteme nazaran kadro kurulmaz. Oyunculara nazaran sistemini belirlersin. En yeterli futbolcularını alana süreceksin.”
Bir de çizgi çekerdi düm düz. “Kalecin, orta sahanın ortası, golcün yeterli olacak. Düzgün futbol uygun futbolcularla oynanır.”
Galatasaray da o denli işte. Kalede Muslera. Önünde Sanchez. Önünde Torreira. Önünde Mertens. En önde de hem Icardi, hem Osimhen.
Neden savunma oynasın ki o zaman!
Tamam… Tottenham’ın eksikleri vardı. Birinci 11’den bir kaç oyuncusu sakatlıkları nedeniyle yoktu lakin olsaydı da fark etmezdi inanın.
Öyle bir hırsla başladılar ki maça… Şut yağmuruna tuttular Tottenham kalesini. Maç 3-2 bitti ancak çok farklı da bitebilirdi.
Sözün özü; Galatasaray grup olduğu için kazandı, Fenerbahçe daha grup olamadığı için kaybetti. İşin özeti budur.